Tüm acılar, başkalarıyla kıyas yapmaktan kaynaklanır: Onun kadar iyi olmak zorundayım, o yapabiliyorsa ben de kesinlikle daha iyiyim, başkalarının yapabildiği her şeyi ben de yapmalıyım.

Sonunda, bu tür bir karşılaştırma körleşti; başarılı olanlara kör bir hayranlık veya kendi savunmacı kibirine.

Tüm mutluluk, kendimizi tanımaktan kaynaklanır: Ne de iyi olduğum, sınırlılıklarım neler, kendimi daha iyi geliştirebilmek için hangi alanı seçmeliyim.

Herkes "kendini ne kadar yetenekli olduğunu kanıtlamaya" çalışıyor, herkes PnL'lerini göstererek kendini öne çıkarmaya çalışıyor, bu da nihayetinde yaygın bir kaygıya dönüşüyor ve başarıların bir silahlanma yarışına dönüşmesine neden oluyor. Herkesin, toplumun destekini kazanmak için kendi gücünü kanıtlaması gerekiyor.

Bu, "KOL" olmaktan bıktığım tam sebep.

Qiantang Nehri'nde gelgit geliyor, bugün kendim olduğumu anladım.